1222/1226 r. Budowa klasztoru i kościoła pod wezwaniem św. św. Piotra i Pawła we wsi Dłubnia (Imbramowice) przez biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża, fundowanego przez niego dla Zakonu Praemonstrateńskiego, zwanego w Polsce Norbertanami.
1229 r. Zatwierdzenie w/wym. fundacji przez papieża Grzegorza IX w formie Bulli, wydanej na tę okoliczność w dniu 11 lipca 1229 r.
1229 r. Śmierć biskupa Iwo Odrowąża w drodze powrotnej z Rzymu do Polski, w dniu 21 lipca 1229 r.
1260 r. Spalenie ówczesnego drewnianego klasztoru i kościoła przez Tatarów.
1275 r. Przywilej księcia Bolesława Wstydliwego, zezwalający na osadzanie dóbr klasztornych obcymi kolonistami, z dnia 11 marca 1275 r.
1367 r. Przywilej królewski Kazimierza Wielkiego, potwierdzający dotychczasowe nadania klasztorowi. W tekście w/wym. przywileju użyta zostaje po raz pierwszy nazwa miejscowości – Imbramowice.
1369 r. Przywilej królewski Kazimierza Wielkiego, oddający władzę sądowniczą na terenie majątków klasztornych matce przełożonej klasztoru, włącznie ze sprawami kryminalnymi.
1390 r. Przypuszczalna data zakończenia odbudowy klasztoru i kościoła S.S. Norbertanek w Imbramowicach po zniszczeniach, zadanych klasztorowi przez Tatarów w 1260 r.
1415 r. Sobór w Konstancji, dyskutowana tam jest z inspiracji króla Władysława Jagiełły sprawa „zjednoczenia” wszystkich klasztorów norbertańskich (żeńskich) w jednym miejscu i klasztorze, tj. w Busku.
1416 r. „Przeprowadzka” sióstr Norbertanek z Imbramowic do Buska, zgodnie z decyzjami soborowymi i akceptacją tego faktu przez Opata Generalnego zakonu w Praemontre (do Buska przeniesiono wtedy również Norbertanki z Krzyżanowic, norbertanki zwierzynieckie nie podporządkowały się w/wym. decyzjom).
1485 r. Powrót sióstr Norbertanek z Buska do Imbramowic.
1500 – 1594 r. Klasztorem imbramowickim zarządzają opaci komandatariusze (mianowani przez króla) a mający siedzibę w Hebdowie koło Brzeska.
1594 r. Dekret reformacyjny biskupa krakowskiego Jerzego Radziwiłła, likwidujący zarząd opata komandatariusza i nakazujący wykonanie koniecznych napraw i remontów, tak w klasztorze, jak i kościele. Przeniesienie z klasztoru zwierzynieckiego do imbramowickiego siostry Marii Budzińskiej i mianowanie Jej ksienią tego ostatniego.
1608 r. Biskup krakowski Piotr Tylicki nakazuje, aby dochody klasztoru ze wsi Trzyciąż przeznaczyć na odbudowę klasztoru i kościoła zakonnego, w szczególności dachu nad nimi.
1627 r. Konsekracja kościoła klasztornego przez biskupa krakowskiego Tomasza Oborskiego, po jego odbudowaniu w stylu późnego renesansu.
1629 r. Biskup krakowski Marcin Szyszkowski, po wizytacji klasztoru, ze względu na jego ubóstwo materialne, wydaje zakaz przyjmowania panien do nowicjatu.
1655 r. Wojna polsko – szwedzka szczęśliwie omija klasztor imbramowicki, a duch i obserwancja zakonna „rozwijają się w klasztorze wspaniale”.
1703 r. Ksienią klasztoru zostaje wybrana siostra Zofia Grothówna. Zapoczątkowuje ona prowadzenie „Kroniki domowej klasztoru imbramowskiego”, w której zapisuje najważniejsze wydarzenia z życia klasztoru. Prowadzi ona te zapisy do swojej śmierci, tj. do 1741 r.
1703 – 1710 Wojna Polski ze Szwecją i Rosją, podczas której klasztor wielokrotnie zmuszany był do wypłacania wojskom okupacyjnym „furaży, opłat, podwodów i hiberny”.
1710 r. Wielki pożar, który wybuchł w nocy 28 lipca 1710 r. zniszczył cały klasztor i kościół tak, iż siostry zmuszone były zamieszkać w szopie – jedynym ocalonym z pożogi budynku. Spaleniu również uległa kilkuset tomowa biblioteka klasztorna.
1710 – 1717 r. Odbudowa klasztoru i kościoła po pożarze z 1710 r. Odbudową kierują: ksieni Zofia Grothówna i architekt Kacper Bażanka, autor całościowego projektu odbudowy klasztoru w duchu i stylu baroku „rzymskiego”.
1717 – 1718 r. Biskup krakowski Kazimierz Łubieński konsekruje w nowo odbudowanym kościele ołtarz główny i dwa boczne ołtarze. Jest on również głównym „dobrodziejem” klasztoru, wspomagając go wraz z kanonikiem krakowskim – ks. Dominikiem Lochmanem licznymi i – jak na ówczesne czasy – pokaźnymi subwencjami materialnymi.
1732 r. Pielgrzymka dziękczynna ksieni Z. Grothówny na Jasną Górę.
1735 r. Powołanie do życia przez ksienię Z. Grothówną kasy pożyczkowej pod nazwą „Góra pobożności” na wzór „Banku pobożności” ks. Piotra Skargi.
1736 r. Wybudowanie przez ksienię Z. Grothówną parafialnego kościoła w Imbramowicach, w miejsce starego drewnianego z X wieku.
1741 r. Śmierć i pogrzeb ksieni Zofii Grothówny z udziałem opata sądeckiego, 22 Norbertanów, 15 Miechowitów (Bożogrobcy) oraz wielkiej rzeszy księży i świeckich.
1750 r. Ukończenie budowy szpitala dla ubogich, chorych i starców.
1750 – 1769 r. Wzniesienie nowych budynków: domu dla księży – późniejszej szkoły gospodarczej i spichlerza.
1806 r. Wznowienie działalności edukacyjnej dla dziewcząt, która od czasu rozbiorów nie była możliwa. Językiem wykładowym – język niemiecki.
1785 – 1810 r. Okres rozbiorów Polski pomiędzy Prusy, Austrię i Rosję. Imbramowice, pierwotnie pod zaborem pruskim, w 1796 r. przechodzą pod zabór austriacki, Opatrzności Bożej tylko zawdzięczając fakt, iż klasztor nie został zlikwidowany (zgodnie z ówczesną polityką „oświeconych” władców europejskich).
1815 r. Imbramowice wchodzą w skład Królestwa Kongresowego, podlegając jurysdykcji carskiej Rosji.
1835 r. Pod wpływem usilnych starań hr. Aleksandra Collonny – Walewskiego, rząd carski w Warszawie zezwolił na ponowne otwarcie nowicjatu.
1836 r. Kolejny pożar klasztoru i jego odbudowa z donacji hrabiny Collonny – Walewskiej – remont murów i sklepienia kościoła.
1864 r. Kolejne represje carskie. Za poparcie udzielone przez klasztor Powstaniu Styczniowemu 1863/64 r. – władze zamykają szkołę przyklasztorną z internatem – tzw. Instytut wyższy dla dziewcząt oraz wydają zakaz przyjmowania nowych kandydatek do nowicjatu.
1866 r. Dekretem rządu cesarskiego norbertanki imbramowickie pozbawione zostają całego swego majątku.
1875 r. Kolejny pożar klasztoru i kościoła, który wybuchł 2 sierpnia 1975 r. Spaleniu uległy dachy zabudowań klasztornych, dach kościoła oraz wieża.
1886 r. Przybycie do klasztoru ostatniej grupy zakonnic (4 cysterki) z likwidowanych w zaborze rosyjskim klasztorów tak czynnych, jak i klauzurowych. Klasztor imbramowicki od 1864 r. pełnił funkcję (na mocy postanowień carskich) klasztoru etatowego, do którego przenoszone są zakonnice z likwidowanych w zaborze klasztorów. Sam też był przez władze przeznaczony na „wymarcie”.
1890 r. Klasztor liczy obecnie 9 sióstr. Ksienią zostaje wybrana siostra Maria Nidecka (1890 – 1917).
1902 r. Likwidacja przez zaborcę rosyjskiego klasztoru S.S. Norbertanek w Czerwińsku. Przybycie do Imbramowic sześciu sióstr Norbertanek z czerwińskiego klasztoru.
1905 r. Edykt tolerancyjny Cara Mikołaja II, znoszący restrykcyjną politykę w stosunku do religii i klasztorów.
1907 r. Uroczystość przyjęcia do klasztoru imbramowickiego po 43 latach zakazu – czterech postulantek, w dniu 9 czerwca 1907 r.
1914 r. I wojna światowa – w zabudowaniach klasztornych stacjonuje okresowo Generalny Sztab Rosyjski.
1919 r. Po zakończeniu działań wojennych klasztor otwiera żeńską szkołę gospodarczą wraz z internatem w Imbramowicach, uzyskując na tę działalność koncesję oraz subwencje rządowe RP.
1929 r. Naprawa elewacji klasztoru i kościoła.
1939 – 1945 r. II wojna światowa – szkoła gospodarcza ulega zamknięciu. Zakonnice czynnie uczestniczą w konspiracji. Ukrywają poszukiwanych przez Niemców Żydów i udzielają wszechstronnej pomocy okolicznej ludności. W klasztorze rezyduje główny szef sanitarny Armii Krajowej.
1945 r. Odznaczenie klasztoru imbramowickiego Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi za walkę z okupantem niemieckim. Ponowne otwarcie Szkoły Gospodarczej dla dziewcząt.
1948 r. Zamknięcie szkoły przez ówczesne władze komunistyczne w Polsce. Majątek ziemski klasztoru upaństwowiono, a zabudowania klasztorne zostały przejęte przez państwo i oddane w użytkowanie Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu.
1976 r. Uroczyste obchody 750 – lecia klasztoru w Imbramowicach. Mszy świętej jubileuszowej przewodniczył biskup krakowski Albin Małysiak, w obecności licznie zgromadzonych rzesz wiernych i duchowieństwa diecezjalnego.
1975 – 1985 r. Remont, modernizacja i konserwacja zabudowań klasztornych, w tym głównie kościoła.
1992 r. Na mocy Uchwały Sejmu II Rzeczypospolitej, klasztor Norbertanek odzyskuje większa część swego majątku nieruchomego (ziemię, zabudowania). Odzyskane budynki są w takim złym stanie technicznym, iż kwalifikują się do kapitalnego remontu, co aktualnie jest przeprowadzane metodą gospodarczą, ze środków prywatnych fundacji i PSOZ z Krakowa.
2003 r. Biskup kielecki Kazimierz Ryczan, dekretem z dnia 30 listopada 2003 r. ustanawia kościół klasztorny św. św. Piotra i Pawła w Imbramowicach Sanktuarium Męki Pańskiej.
2004 r. Niedziela Palmowa 2004 r. Kardynał krakowski ks. Stanisław Nagy celebruje i homilię wygłasza podczas Mszy Świętej Odpustowej Święta Sanktuarium Męki Pańskiej w Imbramowicach.
