Dzień dzisiejszy imbramowickiego klasztoru jak i forma życia współczesnych norbertanek z jednej strony mocno zasadza się na najstarszej tradycji żeńskich wspólnot premonstrateńskich, gdzie naczelne i honorowe miejsce zajmuje uroczyste sprawowanie codziennej Liturgii Godzin oraz wewnętrzny apostolat poprzez wierne trwanie w jednym miejscu na modlitwie, w pracy i ofiarnym życiu wspólnotowym. Z drugiej strony, w związku z niedawną zmianą ustroju politycznego, odzyskaniem budynków byłej szkoły klasztornej a przede wszystkim z nowo ustanowionym tutaj Sanktuarium Męki Pańskiej obecna sytuacja klasztoru doznaje głębokich przeobrażeń.
Siostry norbertanki imbramowickie to wspólnota kontemplacyjna, żyjąca po dziś dzień wg reguł klauzury papieskiej. Celem a zarazem istotą powołania kontemplacyjnego jest, jak głosi Instrukcja Verbi sponsa: trwanie w misyjnym sercu Kościoła poprzez nieustanną modlitwę, wyrzeczenie się siebie i składanie ofiary pochwalnej. W ten sposób życie mniszek ma stać się tajemniczym źródłem płodności apostolskiej oraz błogosławieństwem dla całego świata. Ideał ukrytego życia poświęconego wyłącznie Panu Bogu i Królestwu Niebieskiemu wyraża symboliczna krata klauzury, której poza wypadkami określonymi w Verbi sponsa nigdy się nie opuszcza. Pełnoprawny i w pełni obowiązujący udział w życiu wspólnoty rozpoczyna się wraz ze złożeniem profesji wieczystej, którą poprzedzają trzy etapy formacji zakonnej: rok postulatu, 2 lata nowicjatu i 3 lata junioratu.
Za kratą klasztoru w Imbramowicach toczy się najzwyczajniejsze życie, które każda z sióstr winna poprzez wewnętrzną doskonałość, czyli płomienną Miłość Boga i dusz nieśmiertelnych uczynić nadzwyczajnym. Niewątpliwie wielkie znaczenie na tej drodze posiada modlitwa wspólnotowa, która wynosi ok. 6 godzin dziennie. Pewną odrębnością imbramowickiego konwentu zaznacza się tutaj głównie Liturgia Godzin, w której codziennie prawie wszystkie „godziny” śpiewane są jako chorał gregoriański o specyfice norbertańskiej pochodzący z czternastego wieku, a zachowany do dziś dnia w tymże klasztorze w postaci zabytkowych rękopisów. Poza śpiewaną modlitwą liturgiczną we wspólnotowym planie dnia przewidziane są także: studium Pisma Świętego, medytacja, modlitwa różańcowa, adoracja Najświętszego Sakramentu, nieustanna Nowenna do Pana Jezusa Cierpiącego – zwłaszcza w intencjach tych, którzy listowo i telefonicznie proszą nas o modlitwę – a także Koronka do Miłosierdzia Bożego, Litanie i inne nabożeństwa.
Wszystkie pozostałe punkty w planie dnia, czy to posiłki, czy to odpoczynek w gronie siostrzanym, czy to w końcu spełnianie codziennych obowiązków mają być nie mniej przepojone duchem modlitwy. Podobnie, jak w przypadku liturgii, tak i w innych momentach dnia cenną pomoc w tym względzie stanowią wartościowe zabytki sztuki religijnej. Przykładem jest chociażby refektarz, gdzie modlitewnemu skupieniu podczas posiłków ma sprzyjać min. kunsztownie wykonana polichromia przedstawiająca Sceny Biblijne z motywem spożywania posiłku.
Posiłki poprzedzane są tak zwanymi stacjami czyli pozdrowieniem Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, po którym siostry wszystkie razem w określonym porządku udają się do refektarza. W refektarzu po odczytaniu lub uroczystym odśpiewaniu Martyrologium na dzień kolejny następuje czytanie duchowe, czyli lektura dzieł traktujących o życiu wewnętrznym. W czasie posiłków panuje atmosfera modlitewnego skupienia, aby – jak mówi Reguła Św. Augustyna – nie tylko usta przyjmowały pokarm, ale też i uszy pragnęły Słowa Bożego.
Obok modlitwy w ścisłym tego słowa znaczeniu drugim ważnym „wiosłem”, które na jeziorze życia warunkuje nieustanny postęp w dążeniu do Boga i owocność ukrytego apostolatu jest praca. Siostry norbertanki imbramowickie trudnią się pracami związanymi z utrzymaniem Kościoła, klasztoru i ogrodu. Siostry zajmują się także szyciem, haftowaniem i innymi pracami artystycznymi – jednak w chwili obecnej już tylko na użytek tutejszej wspólnoty i świątyni, która w 2003 roku została ustanowiona Regionalnym Sanktuarium Męki Pańskiej. Podczas pracy podobnie jak i podczas posiłków siostry zobowiązane są wedle możności do zachowywania milczenia.
Aby jednak kontemplacyjne powołanie sióstr mogło być realizowane z radością i z energicznym zaangażowaniem oraz w zdrowiu psychicznym i fizycznym, zarówno w planie dnia jak i w określonych okresach w ciągu roku przeznaczona jest odpowiednia ilość czasu na rekreację czyli chwile wytchnienia spędzane radośnie w gronie siostrzanym. Codziennie – z wyjątkiem dni pokuty i adoracji przebłagalnej – siostry gromadzą się na wspólnym wypoczynku, rozrywce lub sporcie, który szczególnie ulubiony jest w okresie wiosennym i letnim przy pełnym wykorzystaniu naturalnych walorów ogrodu klauzurowego. Przy uroczystych okazjach organizowane są też wewnątrzklasztorne imprezy kulturalne, do których należą przedstawienia i rekreacje z poezją. Szczególnym przypadkiem świątecznej rekreacji jest wesołe spędzanie czasu w Noc Bożego Narodzenia, po pasterce przy ruchomej szopce, którą siostry – wierne wieloletniej tradycji klasztoru – rokrocznie otwierają dla wiernych.
Siostry posiadają telewizor i radio, które zostały im ofiarowane przez dobrych ludzi. Korzystają również z Internetu. Jest on bardzo przydatny szczególnie w korespondencji i wymianie dóbr duchowych z innymi wspólnotami norbertańskimi na całym świecie a także w załatwianiu koniecznych formalności urzędowych, zwłaszcza związanych z prowadzeniem intensywnych prac rewaloryzacyjnych zabytkowego zespołu klasztornego. Z wiadomości przekazywanych poprzez media korzystają w bardzo podstawowym zakresie. Nie interesują się szczegółowo polityką i tym, co się dzieje na świecie, gdyż jako siostry klauzurowe powołane są przede wszystkim do modlitwy. Mają świadomość, że to właśnie poprzez pogłębianie relacji z Panem Bogiem, poprzez rozwój życia wewnętrznego mogą nie tylko uświęcić się same, ale równocześnie wpływać na losy świata wypraszając dla niego Boże Miłosierdzie. Dlatego starają się nie tylko z wielką wewnętrzną wrażliwością reagować na różne informacje docierające do nich ze świata, ale również obejmować duchową troską wszystkie trudne, choć nieznane im problemy naszej Ojczyzny i świata, ufając, że niewidzialna pomoc modlitewna dotrze również tam, gdzie już nawet doskonała znajomość problemu i najzręczniejsze ludzkie zabiegi nic wskórać nie mogą.
Zarówno modlitwa jak i praca, czas osobistego przebywania z Panem jak i życie wspólnotowe, umartwienia i rozrywka mają stanowić dla sióstr okazję dobrowolnego daru z siebie w miłości Boga i bliźniego. Przez zespolenie się z Chrystusem-Ofiarą Jego zbawcze działanie jest w nich pełne i obfite.
Nowym, bardzo istotnym wymiarem i ubogaceniem owej duchowej misji sióstr stał się w ostatnim czasie rozwijający się kult Pana Jezusa Cierpiącego w Obrazie, który od II połowy XIX w. czczony jest w imbramowickim klasztorze jako łaskami słynący. 30 listopada 2003 r. Ksiądz Biskup Ordynariusz Kielecki podniósł tutejszy Kościół klasztorny p.w. Świętych Apostołów Piotra i Pawła do rangi Regionalnego Sanktuarium Męki Pańskiej. Dlatego też zachowując dotychczasowy charakter życia klauzurowego siostry ukierunkowują dziś swoją duchową troskę a także codzienną pracę przede wszystkim na potrzeby imbramowickiego Sanktuarium oraz wszystkich tych, którym Pan Jezus pragnie udzielać obfitych darów swego Miłosierdzia właśnie w tutejszym łaskami słynącym wizerunku.
Dlatego też codziennym zajęciem sióstr stała się korespondencja z czcicielami Pana Jezusa Cierpiącego i osobami potrzebującymi duchowego wsparcia w cierpieniu oraz przyjmowanie pielgrzymów. Siostry zajmują się także rozwijaniem poszczególnych form nabożeństwa do Pana Jezusa Cierpiącego. Do głównych form kultu należy doroczny odpust Sanktuarium, obchodzony w Niedzielę Męki Pańskiej czyli Palmową, nieustanna Nowenna (w każdą niedzielę bezpośrednio po Mszach Świętych odczytywane są podziękowania i prośby, które wierni składają do specjalnej puszki), nocne czuwania modlitewne w każdy I piątek miesiąca, w godzinach 2000 – 100. Wszystkim, którzy w indywidualnym zakresie pragną pogłębiać nabożeństwo do Pana Jezusa Cierpiącego poleca się: dziewięciodniową Nowennę w formie broszurki. Ponadto wspaniałą sposobnością zgłębiania niepojętej miłości Chrystusa Cierpiącego mogą stać się w niedalekiej przyszłości rekolekcje odprawiane indywidualnie lub grupowo przy Sanktuarium, w domu rekolekcyjnym, który obecnie jest remontowany i przygotowywany do użytku wiernych. Osoby, które doznają szczególnych łask od Pana Jezusa imbramowickiego proszone są o składanie w klasztorze lub nadsyłanie na jego adres pisemnych świadectw.
Wzniosła radość, jaką serca sióstr napełniają świadectwa niezwykłego Bożego działania w życiu czcicieli Pana Jezusa Cierpiącego przeplata się każdego dnia z troskami materialnymi, przede wszystkim z wieloletnimi trudnościami w pozyskaniu wystarczających funduszy na konieczną odnowę zniszczonego kompleksu zabudowań klasztornych i przystosowanie ich w odpowiedniej mierze do potrzeb rozwijającego się Sanktuarium, dla użytku pątników i potencjalnych rekolektantów.
PLAN DNIA w KLASZTORZE SIÓSTR NORBERTANEK
w IMBRAMOWICACH
W dni powszednie:
5.00 – Pobudka
5.23 – „Jutrzenka” ku czci Maryi Niepokalanej
5.30 – Oficjum poranne, medytacja, Eucharystia z kwadransem
osobistego dziękczynienia, modlitwy dodatkowe
8.00 – Śniadanie
Praca
11.50 – Dzwonek
Modlitwa liturgiczna w ciągu dnia, modlitwy dodatkowe
13.00 – Bezpośrednio po Oficjum południowym udajemy się parami, we właściwym nam porządku do refektarza na obiad śpiewając pieśni wg bieżącego okresu liturgicznego.
Po wstępnej modlitwie zasiadamy do stołu. Jedna z sióstr dyżurnych roznosi obiad, inna czyta na katedrze wszystkie wspomnienia świętych i błogosławionych przypadające na dzień kolejny. Jeżeli dany dzień jest wigilią jakiejś uroczystości czy święta obchodzonego w kościele lub w samym zakonie norbertańskim komunikuje się to w uroczystym śpiewie. Dalej następuje czytanie duchowe, aby – jak mówi Reguła naszego Ojca Św. Augustyna – nie tylko usta przyjmowały pokarm, ale również i uszy pragnęły słowa Bożego. Posiłki są po modlitwach drugim bardzo ważnym momentem życia wspólnotowego, chociaż spożywa się je w milczeniu i skupieniu.
13.30 – Rekreacja
Zmywanie, praca
(ćwiczenia formacyjne w nowicjacie)
15.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego
Adoracja Najświętszego Sakramentu (w Wielkim Poście: Droga Krzyżowa)
15.45 – Praca
17.30 – Kolacja z czytaniem duchowym
18.30 – Wspólnota gromadzi się w chórze na modlitwy wieczorne.
Rozpoczynają się one modlitwą różańcową min. we wszystkich intencjach polecanych naszej modlitwie przez wiernych Następnie śpiewane jest oficjum wieczorne czyli Nieszpory i Kompleta. Codziennie wieczorem zanosimy modlitwę błagalną do Pana Jezusa Cierpiącego w intencjach naszego Sanktuarium i klasztoru a także za czcicieli Pana Jezusa Cierpiącego. Ponadto – w zależności od dnia odmawiamy – też określoną litanię czy inne ważne dla naszej wspólnoty nabożeństwo np. w środy: idziemy w procesji w ogrodzie wokół figury Św. Józefa, który jest szczególnym opiekunem naszego konwentu. Hołd uwielbienia, jaki co dzień pragniemy składać Bogu poprzez modlitwę zamyka spotkanie z Nim w Jego Słowie – jest to godzinne Lektio Divina, które wewnętrznie usposabia i przygotowuje nas już na dzień następny.
20.30 – Milczenie kanoniczne (cisza, którą w miarę możności winno się ściśle zachować aż do pierwszych słów oficjum porannego: Panie otwórz wargi moje…)
W niedzielę i święta
Pobudka o godz. 5.30.
Porządek modlitw jest podobny jak w dni powszednie z tą różnicą, że wieczorem jest druga Msza Święta. Plan pracy ogranicza się do zajęć najbardziej koniecznych na rzecz dłuższego odpoczynku wspólnotowego i osobistego.
