Święty Norbert, założyciel Zakonu Premonstrateńskiego urodził się ok. 1080 r. w Xanten, w Niemczech jako potomek zamożnego rodu szlacheckiego von Gennep. Młodość swą spędził na dworze cesarza Henryka V jako uroczy, wykształcony i kulturalny dworzanin, rozmiłowany w rozrywkach i wykwintnym towarzystwie. Głęboka przemiana Jego serca, jaką przyrównuje się do nawrócenia Św. Pawła, miała miejsce ok. 1115 r., gdy – jak podaje tradycja – Norbert pędzący beztrosko na kolejną ucztę zostaje nieomal rażony piorunem, spada z konia i słyszy głos „Norbercie dokąd zmierzasz?” Poruszony mocą Bożej łaski porzuca światowy przepych, rozdaje swój majątek ubogim, oddaje się modlitwie i pokucie, by od tej chwili stać się wiernym sługą Chrystusa oraz autentycznym Głosicielem jego Ewangelii. Wśród historyków Kościoła zaistniał pogląd, iż od czasów apostolskich nikt przez jedenaście wieków nie pozyskał dla Chrystusa tylu dusz, co Św. Norbert. Jako reformator, niezmordowany kaznodzieja, zakonodawca a później także Biskup Magdeburga i Kanclerz Cesarstwa był on obdarzony niebywałym bogactwem charyzmatów – na miarę wyjątkowej misji, do jakiej Opatrzność Boża przeznaczyła go w dobie reformy gregoriańskiej, sporu o inwestyturę oraz szerzenia się herezji antyeucharystycznych, także herezji Tanchelma, skierowanej przeciwko dogmatowi o autentycznej obecności Chrystusa w Eucharystii. Owo duchowe bogactwo przekazał w dziedzictwie synom i córkom założonego przez siebie Białego Zakonu, jak inaczej określa się wspólnotę Kanoników i Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów.
Powstanie Zakonu datuje się na rok 1121, kiedy to w noc Bożego Narodzenia, w zacisznej dolinie Prémontré we Francji pierwszy orszak młodzieńców zgromadzonych wokół Św. Ojca Norberta, odzianych w białe, wełniane habity złożył swe śluby zakonne. Nadprzyrodzonym węzłem łączącym ich w jedną wspólnotę były duch i litera Reguły Świętego Ojca Augustyna, zwanej Regułą Miłości, którą wg podania Święty Norbert miał otrzymać w objawieniu z rąk samego Regułodawcy. Ogniem, jakim płonął tak sam Autor Reguły jak i Św. Norbert był wzór gorącej miłości do Boga i bliźniego, pozostawiony na kartach Biblii przez Apostołów i pierwszych chrześcijan, którzy trwali w ewangelicznej nauce, we wspólnocie, na modlitwie i łamaniu Chleba. Przewodnia myśl Reguły Miłości ujęta w słowach „Jedno serce i jedna dusza skierowane ku Bogu” ubogacona została w Zakonie Norbertańskim przez osobliwy charyzmat jego Założyciela: heroicznego miłośnika Najświętszego Sakramentu, obrońcy Papiestwa i wolności Kościoła a także żarliwego czciciela Matki Bożej, zwłaszcza w tajemnicy jej Niepokalanego Poczęcia. Symbol miłości do Niepokalanej stanowi biały habit, który wg tradycji miała podać Św. Norbertowi w widzeniu sama Najświętsza Dziewica – osiem wieków przed ogłoszeniem dogmatu o Jej Niepokalanym Poczęciu.
Zakon premonstrateński wydał wielu Świętych i błogosławionych, jak również sławnych pisarzy, artystów, znakomitych teologów i kaznodziejów. W Polsce czczona jest szczególnie bł. Bronisława. Apostolski i dobroczynny ideał Św. Norberta, realizowany przez ojców i braci w trudach pracy duszpasterskiej w innej formie przeżywany jest przez siostry, zwłaszcza żyjące we wspólnotach kontemplacyjnych, do których należy także konwent imbramowicki.